Verschillende klassen in Sint Aloysius Geel kregen dinsdagochtend de Geelse stadsdichter Maarten Vanhoof over de vloer. Tijdens zijn blitzbezoekje maakte hij de leerlingen warm om hun kleine helden te eren.
Gedichtendag staat dit jaar in het hele land in het teken van Natuur, maar dat vinden de stad Geel en stadsdichter Maarten Vanhoof een wat te voor de hand liggend thema. Zelf schuiven ze voor deze gelegenheid Kleine Helden naar voor, het project waarmee Geel in aanloop naar de Dimpnadagen van mei gewone mensen in het voetlicht zet die met kleine gestes een wereld van verschil kunnen maken voor hun medemensen.
“Ik heb zelf mijn eigen kleine held geëerd met een gedicht. Meester Sels (Aloïs, red.) heeft mij leren lezen en was mijn voetbaltrainer bij KSAV Sint-Dimpna. Dat gedicht is nu in het groot te lezen op de gevel van de kantine van de voetbalclub. Dat kan natuurlijk niet iedereen doen. Maar ik wil jullie wel aanmoedigen om op onze kaartjes van Kleine Helden een gedichtje te schrijven voor iemand die voor jullie veel betekent, op welke manier dan ook. Dat kan een toffe neef zijn die altijd grappige nieuwjaarsbrieven opstelt tot een leerkracht die je goed geholpen heeft. Als jullie die kaartjes bij de bibliotheek binnen brengen, proberen wij die aan jullie Kleine Held te bezorgen”, vertelt Maarten Vanhoof aan de leerlingen van middenschool Sint Aloysius Geel.
Die school heeft een traditie met poëzie, vooral dankzij de inspanningen van leerkracht Peter Kauwenberghs, die in 2006 overleed. Vanhoof doet tijdens Gedichtendag verschillende klassen aan om het tijdens een kwartiertje met veel humor over poëzie te hebben. In iedere klas vraagt hij de jongens en meisjes om de ogen te sluiten en de hand op te steken bij vragen als wie heeft dit jaar al een boek gelezen? of wie heeft er ooit al zelf een gedicht geschreven?.
Wanneer hij bij die tweede vraag vaststelt dat zonder uitzondering alle armen de lucht ingaan –“wat een wonderklas!”- valt zijn euromunt dat het misschien een klasopdracht was. Bij de volgende klas past hij de vraag lichtjes aan naar wie heeft dit jaar al een gedicht geschreven?. “Waw, ongelooflijk,” jubelt hij, “niémand!”
Toch blijkt elke klas wel een jonge poëzieliefhebber te bevatten, die vervolgens een zelf gekozen gedicht van Maarten Vanhoof mag voorlezen. “Toen onze schooldirecteur overleed, heb ik een gedicht geschreven voor onze leraars”, vertelt een meisje. Een andere dichteres in de dop schreef ook al een tekst voor iemand die door kanker getroffen was. Vanhoof herkent dat: “gedichten zijn een mooie manier om je emoties te verwoorden. Maar dat kan zowel verdriet als vrolijkheid zijn.”
